De allerlaatste!

Lieve Allemaal,

In mijn laatste week in Denemarken heb ik nog een heleboel dingen gedaan! Op dinsdag had Elsa, uit Italië een grill georganiseerd op het strand. Haar gastgezin was alleen de grill op hun boot vergeten, dus werd het pizza. Het was wel gezellig, en ik heb nog een paar nieuwe, hele aardige mensen ontmoet! Elsa heeft als kind drie jaar in Nederland gewoond, en ze kon toen ook Nederlands. Helaas is ze nu bijna alles weer vergeten, maar ze kon zich nog wel de Nederlandse hagelslag herinneren. Ik had nog ongeveer een half pak over, en die had ik aan haar gegeven. Ze vond het heerlijk, en ze had bijna alles in een week al opgegeten! Ik was blij dat ik ook iemand had gevonden die hagelslag veel lekkerder vond dan de opleg-chocolade die de Deense kinderen op hun brood eten.

Op woensdag had Kirstine de diplomauitrijking/afscheidsdienst van haar Folkeskole. Ze zat dit jaar in haar laatste jaar, en gaat komend jaar met AFS naar Canada. Het was wel wat anders dan bij ons, het begon namelijk met een lied dat we allemaal moesten zingen. Vervolgens werd het diploma en de cijferlijst aan de leerlingen overhandigd. Ze kregen geen persoonlijk verhaaltje, en er werden ook geen oude foto’s vertoond. Toen iedereen de envelop met het diploma in zijn hand had zong de klas onder hun een afscheidslied en kregen ze een roos. Daarna was er nog een soort borrel, en later gingen de klassen nog met hun ouders uit eten, en daarna was er ook nog een feest. Maar ik ging niet mee daar naartoe, ik was lekker alleen thuis en pakte mijn koffers in.

Ik had besloten dat het beter was om met de trein terug te reizen, in plaats van met het vliegtuig. Daardoor had ik geen maximum gewicht, dus als mijn koffer te makkelijk dicht ging keek ik om me heen of ik nog iets kon vinden wat ik eigenlijk ook best mee naar huis wilde nemen. Zo had ik uiteindelijk mijn grote en kleine koffer, twee tassen en een doos met alle post die ik dit jaar heb gestuurd. Dat is nogal veel, en ik wilde het allemaal graag meenemen naar Nederland! Later op het AFS kamp kwam ik erachter dat ik 57 kilo mee had, en daarmee het meeste van alle uitwisselingsstudenten, haha.

Op donderdag was de jaarafsluiting op school, we aten ontbijt met de klas en daarna zongen we nog een gezamenlijk lied in de aula. Die liedjes die ze zingen vind ik echt typisch Scandinavisch, ik kan het me niet voorstellen dat mensen dat in Nederland zouden doen. Tijdens het ontbijt had een van de klassendocenten een quiz gemaakt met vragen over gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Ik kreeg ook nog een cadeautje van mijn klas, een ‘’I <3 KBH’’-t-shirt en een boekje waar al mijn klasgenoten een stukje in hadden geschreven. Ik vond het heel leuk, en ik had het eigenlijk ook niet echt verwacht! Een leuke verassing dus!

Later die dag had ik nog voor de allerlaatste keer met Clara en Andreas afgesproken en die avond ging ik met een heleboel uitwisselingsstudenten voor het laatst uit in Kopenhagen. Normaal gingen we altijd naar A-bar, en als je op tijd kwam checkten ze de identiteitskaarten niet echt, en konden de mensen die zeventien waren ook nog gewoon mee. Maar precies deze week hadden ze de bar helemaal vernieuwd, en waren ze ook veel strenger met de controle! Uiteindelijk gingen we naar een andere bar, maar het was toch jammer dat onze laatste avond niet verliep zoals gepland.

Op vrijdag moest ik afscheid nemen van de meeste gezinsleden, Jakob, Kirstine en Thomas gingen de volgende ochtend heel vroeg naar Roskilde festival en Camilla kwam ook een laatste keer langs tijdens het eten. Die dag kreeg Kirstine ook te horen dat ze een gastgezin in Canada had! Het zag eruit als een heel leuk gezin, met twee kinderen van haar leeftijd. Ik vond het wel grappig dat alle formulieren in het Frans waren ingevuld, en ze aangaven ook Engels te kunnen spreken. Ik vond het niet echt leuk om afscheid te nemen, en ik kon me er ook niks bij voorstellen dat ik de dag erna mijn Deense huis zou verlaten, en er voorlopig niet meer terug zou komen.

De volgende dag vertrok ik samen met mijn gastmoeder Eva na de lunch naar het AFS kamp. Het was heel slecht weer, en het regende bijna de hele ochtend al. Thomas rijd elke dag op en neer naar Roskilde, omdat hij geen zin heeft om op de camping te bivakkeren. Daarom moesten wij met de metro naar de luchthaven. Daar moest ik toch ook echt afscheid nemen van Eva, en ik kreeg nog een envelop die ik pas onderweg of in Nederland mocht openmaken, en een paar reepjes ‘’marsepeinbrood’’. Het is eigenlijk gewoon een reepje marsepein met chocolade eromheen. Ze eten het vooral met Kerstmis, en ik vond het heel lekker.

Bijna alle uitwisselingsstudenten kwamen met de trein naar het kamp toe, sommige die in Noord-Jutland woonde hadden een reis van 6 uur achter de rug! Er waren een heleboel mensen die ik nog nooit eerder had gezien, en die ik me ook niet meer kon herinneren van het eerste welkomskamp. Toch waren er ook een heleboel mensen die ik nog wel van het welkomskamp herinnerde, en het was heel leuk om ze weer te zien! We zette al onze bagage in een busje, en liepen vervolgens naar de school waar we het AFS kamp hadden. Toen we binnenkwamen moesten we eerst langs een soort bagage check, waar je koffers gewogen werden. Alle mensen die teveel hadden moesten zich later tijdens het kamp melden, en dan werd het in orde gemaakt. Het kamp was vooral bedoeld als een goede afsluiting, en om ervoor te zorgen dat iedereen op tijd op het vliegveld zou zijn. Er waren duidelijk veel minder regels dan de eerdere kampen, en we kregen ook geen bedtijd opgelegd. ’s Middags speelden we nog een aantal spellen, ik speelde rondbalt, net als Lara en Steven uit Vlaams talig België. Het was erg afleidend dat we elkaar in het Nederlands konden aanmoedigen of juist afleiden. Heel veel mensen hadden een Deense vlag mee, waar mensen stukjes voor elkaar op schreven. Ik had een vriendenboekje mee, en heb veel mensen gevraagd om erin te schrijven. Verder heb ik lekker gekletst, en ik ben op de valreep nog vrienden geworden met mensen waar ik tot noch toe nauwelijks contact mee had gehad, bijvoorbeeld Loïc, uit Franstalig België die vlakbij Maastricht woont, en Amy-Lee uit Nieuw Zeeland. Rond half 3 kwam een van de AFS vrijwilligers echter toch zeggen dat het misschien verstandig zou zijn als we nog wat zouden slapen.

De volgende ochtend hadden we een paar groepsessies, we hadden ongeveer dezelfde mensen als tijdens het welkomskamp. Inclusief de mensen die op Groenland en op de Farao Eilanden hadden gewoond! In de groepsessies hadden we het erover hoe we veranderd waren, en hoe we ons leven weer konden oppikken als we straks terug waren in ons thuisland. Die middag moesten we met onze groepssessie groepen entertainment voor de avond voorbereiden. Omdat de Europa-Nieuw Zeeland groep mensen uit allerlei landen bevatte was het wat lastig om een gezamenlijke overeenkomst voor onze groep te vinden. Eerst wilde we het Deense liedje dat dit jaar het Eurovisie Songfestival won zingen, maar dat durfde een groot deel toch niet. Daarom was er uiteindelijk een jongen uit Spanje die namens onze groep een soort optreden gaf. De andere groepen hadden wel hele leuke optredens, een aantal hadden een dans, en aan het einde van het nummer deed het hele publiek mee! Net voordat de chaos weer begon stelde ik gauw voor om nog even een groepsfoto met iedereen te maken. Dat vond iedereen een goed idee, dus ik wat blij dat ik eraan gedacht had! Daarna maakte ik ook nog foto’s met alle mensen waar ik vrienden mee ben geworden.

Die nacht vertrokken de eerste mensen naar huis, en omdat ik graag gedag tegen ze wilde zeggen had ik maar besloten om gewoon op te blijven. Ik was bang dat ik na twee uur slapen niet meer uit mijn bed zou kunnen komen. De volgende ochtend was minder dan de helft van de mensen over. De slaapzalen waren heel slim ingedeeld, alle mensen die als laatst moesten reizen lagen bij elkaar op een kamer. Een van de gangen met klaslokalen was daardoor nu al leeg, en die ruimden we met zijn allen op. Alle luchtbedden, slaapzaken en handdoeken werden volgens een heel systeem opgeborgen. Na de lunch was er echt nog maar een heel klein groepje over, we hadden ongeveer evenveel uitwisselingsstudenten als vrijwilligers. We besloten om het Deense Vikingenspel Kubb te spelen, de vrijwilligers tegen de uitwisselingsstudenten. Wij wonnen, dus dat was wel leuk.

Ik vond het eigenlijk niet erg dat ons AFS kamp wat langer was, want ik vond een iets langere overgang tussen mijn echte Deense leven en mijn thuiskomst in Nederland eigenlijk helemaal niet erg. Maar de allerlaatste dag waren we met minder dan tien, en kreeg ik er ook wel een beetje genoeg van! We brachten iedereen naar het vliegveld, en ik ging met de AFS vrijwilligers mee naar het AFS kantoor, omdat ik pas die avond de nachttrein richting Nederland zou nemen. Het was opzich wel gezellig, maar ook een beetje saai voor mij. Na een paar uur vertrokken bijna alle vrijwilligers, omdat ze nog een paar uur lange reis naar Jutland te gaan hadden. Ik bleef over met twee vrijwilligers uit de omgeving van Kopenhagen. Met hun was het wel weer heel gezellig omdat ik nu ook weer wat inbreng in het gesprek kon hebben. We namen de bus naar Kopenhagen Centraal station, waar we nog een ijsje aten, en toen stapte ik in de trein.

De eerste 3 uur zat ik samen met een Amerikaans stelletje van begin twintig, waar ik eerst een tijd mee kletste. Later kwam er ook nog een jong Deens stelletje bij. Beide koppels gingen een paar dagen naar Amsterdam. De Denen deden eerst een beetje afstandelijk, maar toen het gesprek eenmaal op gang was hadden we wel een gezellig gesprek. Ik vond het ook leuk dat ik kon helpen door een paar Deense woorden naar het Engels te vertalen! Rond middernacht verbouwden we de banken en driedubbele stapelbedden, en sliepen we.

De trein had wat vertraging opgelopen, maar toen ik een uur later dan gepland uitstapte op Utrecht Centraal stond daar mijn familie en ook mijn vrienden waren er met een mooi spandoek. Vooral Suze en Julie, mijn kleine zusjes waren heel erg blij dat ik er weer was. Thuis aten we ontbijt en praatte ik een beetje bij met iedereen.

Nu ben ik ongeveer een week weer in Nederland, en de eerste week is me makkelijker vergaan dan ik had verwacht. Ik heb erg genoten van het normale Hollandse brood, met pindakaas of hagelslag! Ik heb niet direct heimwee naar Denemarken, al doe ik nog wel automatisch mijn schoenen uit als ik het huis binnenkom, en weet ik me geen raad meer in situaties waar je in Denemarken het simpele ‘’tak’’ zou zeggen. Nu gaat mijn Nederlandse leven weer verder, en daarmee is dit mijn allerlaatste blog! Lieve lezers, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben!

Liefs, Sofie.